THE FLY: MY MOTHER IN-LAW	Nikos Andreopoulos
A RELIGIOUS EXPERIENCE ON THE ARNHEM BAY	George Binos
Αμαρτiες ΓονEων	Π. Δ. Έλλη
ΠΕΤΡΙΝΑ ΣΩΜΑΤΑ	Ντίνα Αμανατίδου
MORE

Short Story First Prize
The Fly: My Mother In-law

We were sitting on the porch gazing out at the water in the inlet, admiring the sky's fleeting shadows as they raced across the rolling green hills. My aunt squinted through the smoke of her cigarette, the open space of the country, the horizon disappearing into the grey ocean in the great emptiness of distance troubled her a little. She had grown up on an arid mountainside. The horizon and the whole world were hidden behind 
a wall of dry stony mountains. The sea that would one day take her and so many others away was visible: a shimmering blue cradled between the cleavage of stony breasted mother.

I   t had sparkled and dazzled my aunty as a child, scampering behind the family's herd of goats beneath the blinding Mediterranean sun. The fears and superstitions, born and nurtured in those mountains, that had been suckled and fed by the milky white sunlight, she had brought with across seas and oceans.

My aunt had ventured from the city to give my wife her condolences for a recent death in her family. She had also come to pick wild weeds that she would stuff into big plastic garbage bags and distribute to her friends and neighbours back home. Another relative who had ventured from the city was a cynical doctor who condemned the ignorance and primitiveness of the mountains that created him. He would say, as he stuffed his mouth with the weeds, that they held no nutritional values, just roughage to fill an empty belly, a peasant's food good only for cows and sheep, and that the women should not bother picking them. He always ate more than anyone else.

As we sat with my aunt, who by now was contemplating the coffee grounds in her empty cup and another cigarette, my wife sa'\d,"Niko told me the significance of the owl in your country"

My aunt turned to me and asked,

What is owl?"

Kookoovagia," I elucidated.

Ah yes, yes owl," my aunt exclaimed with wide eyes, putting her cup aside and lighting a cigarette so as to give Rebecca her complete attention.

After we came back home from the funeral", Rebecca continued, "I noticed an owl on the tree outside the window. He was sitting in the bright beam of the spotlight. I called to Niko and he also thought it was strange. You know owls dislike the light but this owl sat in the brightest branches staring at me through the window"

He was no crying? He no call you name?" my aunt asked visibly startled.

"No. Niko told me that awls sometimes come to take people's souls away. Psychopomps I think he called them. The owl at the window was different, he wasn't crying over a soul it had come to take, it was strange...like he was •

actually the soul of somebody...like", and here Rebecca faltered a little. "...Like....like he was the soul of my brother... It looked sad sitting out in the cold, alone."

"Oh yes Rebecca," exclaimed my aunt. "Yes dralink, yes, it was you brother, you brother comink to say goodbye, they do that for forty days. The souls of family stay with us for all that time but we no see them...Oh that is nice darlink...But you sure the kookoovagia no crying?" "   Yes".

Oh that is nice darlink."

My aunt tightened her cardigan with one hand as if she felt the cold; she looked around as if half expecting to see Rebecca's brother standing there. She inhaled greedily on her cigarette and leaned forward as if she was about to impart a great secret.

In Patra where I lived I once sow my mother ee-law. She had died in the spare room a week befaw. I was at home with my youngest son and my sista who come from Athens . I had make the spare bed faw her but when my sista see it said "Are you crazy I'm not sleeping there, I am sleeping with you in your room. "It was summer and it was very hto. I had opened the slidee door, you remember Niko the one to the balconi? And all three of us in the one bed, ooO it was hot and we could no sleep. And then a fly comink in through the door. I said to my sista,'Oh my god what is that'."

We laughed at my aunt's comical expression. She was one of those people who naturally acted out what they were saying; it was as if she had suddenly seen the fly again. The doctor appeared from the side of the house holding a book.

"You are not talking about the fly are you?" he laughed. "I was sitting in the sun with a book and I could hear you. You have seen the flies in the summer there. Thousands of them everywhere. A single fly has no significance, I have said that before. You should have left all your superstitions in Greece . Any way if you keep talking it will grow too late for you to pick those weeds." He turned with his book in search of a quieter place to read. His exit was as sudden as his entrance.

In Greece flies are nowhere near as common as they are here," I said to Rebecca so as to give some credibility to my aunt's story. I was not convinced myself and I think my aunt noticed for she continued with renewed enthusiasm.

This fly was a very strange fly. It was big and green and it had hair" Like a coastal marsh fly I thought, suspecting Rebecca to be thinking along the same lines.

Hah but this fly was different from what you thinkink" my aunt said reading our minds. "No, this fly was different because he makes us all scare. My sista too. This fly was flyink very funny, dancing around thee light and then it fly three times around us and then back to thee light. Zoom around us again. I get very scare because I know it is my mother in-law. 'GOWAY, GOWAY.' I say but she no listen to me." Sounds like you didn't like her much," I laughed.

"Oh no don't say that," she replied scandalised. "She was my husband's mother and my children's grandmother."

Did you get along with her though?"

Not really, she was too bossy," my aunt laughed. "And she scare my children. But she no a bad woman. This fly, I sure my mother in-law. I got up from the bed and went into the kitchen and the scoopa..."

The broom," I told Rebeca.

Oh sorry Rebecca, my English very bad, sorry darling"

No don't be silly I can follow everything you say aunty," Rebecca encourage.

"Broom," my aunt laughed. "Twelve years in Australia and I don't know the English. I use broom everyday. Oh no darling that is very bad. And with broom," she laughed again, "I run into the bedroom and chase the fly out into the kitchen. She did not want to go but I hit her with the broom. I said, "Come on mother," and she listen to me then. I opened the door to the small balconi, you remember Niko?"

"Yes aunty."

"It was always messy," my aunt laughed, pausing to light another cigarette.

"With the scoop, no sorry broom, I shoo her outside but befaw I close door she fly back in. She fly around me very angry. I get scare and say "Ok mother have it you way," and I close kitchen door and run into the bedroom.

'What happen?' my sista ask.

She didn't want to go,'I say.

Typical,' my sista say and we both laughink very much. We sleep with the portatif open all night."

The bedside lamp, babe."

In the mornink I go into the kitchen and see the fly standink on the wall. I take some tissue and I catch her very slowly. She was very quiet. I open the balconi door, I say, "Goodbye mother," and when I open my hand she fly away."

My aunt's story came to an end. She butted out her cigarette, gathered her plastic garbage bag and went out into the paddock to gather her weeds. Her story somehow comforted Rebecca. A purely material view of the world offers little comfort. Death is a process where the body factory systematically shuts down, the doctor could have told you that. Here was something that denied death altogether for it assumed the existence of soul. The world around us is a text and when we learn how to read it reality expands beyond the bounds of the material world.

Nikos Andreopoulos

Dedicated to: Thea Baso and Joel.

Issue No. 50-2004


Reproduced with the permission of the Editor
Antipodes Journal of the Greek-Australian Cultural League of Melbourne 

Short story First Prize

A religious experience on the Arnhem Bay  *

One of Customs aims in Victoria Region, through Operation Renmark, is to raise the presence of Customs at the waterfront, particularly among yachting clubs and other places where information about illegal activity may be obtained. So a day trip was duly arranged to yachting clubs in Port Phillip Bay, meeting members and management of these clubs and with members of the public for (he purpose of showing a Customs presence and giving away some Customs show bags as well as making known the Customs contact number of the reporting of anything suspicious.

After boarding theAustralian Customs Vessel, (ACV), Arnhem Bay , the first order of business was a safety briefing and a tour of the vessel, highlighting the Important areas such as toilets and escape points in case of emergency and the location of the life vests. In case of hunger, we were also shown the galley, which was equipped with all the modern conveniences including a dishwasher. The journey into the bay was slow but nonetheless pleasant. The sea was tranquil with only a whisper of breeze keeping the temperature to an ideal level. We joined two crew on the bow that were there, as explained to us, to watch and release the anchor in case of an emergency, thereby bringing the vessel to a quick stop. The reason for our slow advance to the bay was that there was actually a five-knot speed restriction, which everyone except the Master of the Arnhem Bay appeared to be ignoring. It was annoying being overtaken at great speed by river ferries and a two-person rowboat but I guess that when you are in the public eye you have to be certain of doing the right thing.

Finally, we were past the area of speed restriction and the Master opened her up. We had a feeling of exhilaration as the vessel's motors roared into life and she began performing close to her true abilities, surging forward in ever increasing velocities.

We conducted some planning and agreed that we would split into two teams. Each team would take a tender and conduct some public relations work at the different yacht clubs; Team 1 took Brighton and Team 2 Sandringham. I watched as Team 1 kitted up in their wet-weather gear and climbed aboard the tender. The launching arm, adeptly operated by one of the two female crew, squealed almost complainingly as it lifted the tender and occupants into mid-air. They seemed to hang precariously over the side for a lengthy period before being lowered into the water.

The tender's motors roared and before a few minutes had elapsed it had vanished into the horizon. I found it difficult to comprehend the speed at which it must have been travelling but quickly realised that the Arnhem Bay was also moving very quickly in the opposite direction.

My thoughts focused upon the female crewmembers one blonde and the

other brunette, both Amazonian in appearance. The blonde was called Jaci and she was tall, with musclebound arms and long legs. She stepped from deck to deck effortlessly. The brunette was shorter and stockier, her name Sharon and she spoke with a confidence that betrayed her years of experience working on Customs patrol class vessels. Both were effable and extremely helpful, but above else professional at all times. Neither appeared to have amputated a breast to facilitate the launching of arrows from a bow.

In a little while, we reached the drop off for Team 2 and dropped anchor. Observing this being done was also interesting. There was quite a bit of science involved in letting off sufficient chain to hit the bottom yet allow a level of drift to the vessel. Now it was my turn to board the other tender. I put on my gear including lifejacket and was invited to take the seat at the front. This was the largest seat and thought myself honoured to be at the front of even the coxswain. The others were all seated towards the rear. It was not until later that I learned that the place where I was seated was known as the ejector seat for good reason.

My tender was also expertly raised firstly at an angle and then up and over the side of the vessel. I found two ropes on either side of the tender and after realising that they were the only things to hold onto began to hold on tightly. As we touched the water, I felt a sudden lurching as the motors kicked in and we were projected as if a ball from cannon.

The acceleration was such that my newly acquired baggy Customs cap flew from my head into the coxswain's chest and then into the middle of the bay. Before I could say, "Don't worry about it", the coxswain had commenced turning the vessel. He turned it instantly as it had the turning circle of a five cent coin. The forces on my body were incredible and I held on as the "hook", a stick with a hook on its end, was used to retrieve my cap. "That will cost you a carton, mate" came the reply of the hooker followed by much laughter. I looked away in total embarrassment.

The motors roared and the laughter stopped. I could feel that front of the vessel was in the air and I was airborne every time we hit a sizeable wave. I clung onto the two ropes as we hit 45 knots in a tail wind, about 80 kilometres an hour. The only things keeping me on board were my arms and fingers wrapped around the rope. As I felt jabs of pain in my arms as the oxygen in my blood was being rapidly depleted, I had what can best described as a religious experience, perhaps brought about by a lack of oxygen to the brain. After invoking divine assistance from the modern day deities and hearing no immediate response, I began to fall into despair that I would soon be fish food.

The pallor of my skin and frozen facial expressions began to resemble those of an Ancient Greek statue so I thought, why not invoke the 12 Gods of Mount Olympus? Unfortunately Zeus and Poseidon had turned off their mobile phones. Fortunately the Goddess of Wisdom, Athena, was on duty at the help desk. She immediately invoked the logic that she was renowned for.  

I could swim and was wearing a life vest. Upon landing in the water I would merely need to remove my footwear for, after all, steel capped safety boots can be a hindrance to swimming. Upon removing my socks I could be confident of at least two things that the overwhelming foot odour would keep any carnivorous fish away and that the Environment Protection Authority, (EPA), pollution detectors would go off indicating a potential hazardous waste spill. Upon investigating the source of the contamination in the otherwise pristine bay, the EPA would locate and rescue me.

But just as suddenly as the acceleration had begun it suddenly ceased and Athena and I were disconnected. In fact the deceleration was unbelievably stomach wrenching and could not even be matched by the flinging on of the air brakes in one of the Volvo buses that I board twice a day to work and back home. The braking ability of this tender was truly unbelievable. I didn't know which was the worse between the two the acceleration or deceleration but fortunately breakfast was not the priority on this particular morning.

We were entering the yacht club marina very slowly and a new sight assailed my senses- the wealth moored behind a large protecting wall constructed with large granite boulders. So this was how the other half lived and, boy, did they know howto live?

There were vessels of every size and shape that you could possible contemplate with bizarre names to match. There were huge catamarans called "Poseidon's Trident" to ocean going yachts called anything from "Little Mermaid" to "Big Bertha". I observed that the condition of the vessel appeared to be in keeping with the name as if the name on its own was having a Pygmalion effect on the vessels, some of which could be mistaken for living organisms.

We formed a shore party and did the rounds and handed out our show bags full of Customs Watch paraphernalia. One child appeared disappointed with the meagre contents and I was concerned that in a fit of depression he would use the near empty show bag to facilitate his own demise so I offered to supplement the official contents with a Customs pen, which I had for such emergencies. This appeared to placate the infant.

We came across a New Zealand couple that had just arrived in their yacht from New Caledonia , they were waiting to complete Customs formalities so we boarded the vessels and obliged. The male occupant was keen to strike up a conversation and noticing my olive complexion and other non-Anglo Irish features in comparison to my colleagues commented, "Where are you from?" " Melbourne I replied".

When the laughter had subsided he made another clumsy attempt to enquire as to my ethnicity, "where were you born?" Nonchalantly I replied, "Royal Women's Hospital, 3^rd floor west wing, the bed by the window because my mother wanted a view". More roaring laughter followed by an uneasy quiet.

My colleagues were well aware of my ethnicity and cultural background as I was of theirs. These things did not concern us when we were working or on the job, we were trained professionals on duty with a job to do, we were one cohesive unit completing a function. Not wishing to offend the New Zealander I

relented and conceded that I was Australian but my family was originally Iroin the Greek islands and left it at that.

This appeared to appease the yachtsman who went into a tirade about how much he would love to sail the Mediterranean one day, especially cruise iho Greek islands. We completed the Customs formalities and stamped hr> passport and visa as required. We then resumed handing out Customs bags

When the show bags had been exhausted and we had sufficiently alarmed the occupants of the yacht club into being alert to anything suspicious and of the existence of the Customs number, it was time for us to return to theArnhem B.iy The return trip seemed to be at an even faster pace than the trip out, but I h.n) Athena's words of wisdom and a firm grasp on the rope holds. I recalled my father's favourite saying, "God helps those that help themselves." Whilst I know that my patrol vessel colleagues meant me no real harm, I couldn't help feelim) that they were determined to get me wet either by landing me in the bay or "otherwise". I on the other hand was determined to remain dry. The tenders were winched on board as precariously yet safely as they were launched and we were all happy to be back on the vessel. After a spartan lunch, we made our way back the same way as we had arrived.

The wind had picked up slightly by this time. This made the going a litllo harder but did not stop us from being outside on deck enjoying the sunshine and views while the crew found it much more interesting to be inside watching thf cricket on television, just another day at the office.

I guess everything is relative and depends upon one's frame of reference I pondered upon this and my "religious experience" as I drove home happy but exhausted. I wondered if there was such a thing as a race memory and whethoi it was this that had prompted me to turn to the ancient Gods of Olympus in my time of need. I recalled seeing movies where American Natives brought up in the American mainstream culture had latent abilities to get in touch with the animal spirits and totems. I thought that there may be some merit to this but then again it may just be an amusing story written by a Greek-Australian Customs Officer who fancies himself as a pseudo-writer under a pseudonym.

George Binos

"The Arnhem Bay is one of Customs patrol class vessels.


Issue No. 50-2004



Reproduced with the permission of the Editor
Antipodes Journal of the Greek-Australian Cultural 
League of Melbourne   

 

Αμαρτίες Γονέων 3
γράφει η Π. Δ. Έλλη

Μη πας μ' αυτή την κοπέλα. Μ' ακούς; Φώναξε η μητέρα μου επιτακτικά, από την κουζίνα.

- Γιατί; φώναξα πεισμωμένη και συνέχισα, όλο και πιο ερεθισμένη. Έλα τώρα βρε μαμά... τι έκανε; Με μεταχειρίζεσαι σα μωρό...

- Δεν ακούς βρε παιδί μου τι λένε για τη μάνα της και τον πατέρα της; 
Συνέχισε σε πιο μαλακό τόνο αυτή τη φορά.

- Έλα τώρα καημένη μαμά. Τι λένε;

Μα στο μπάτο-μπάτο της γραφής τι φταίει η Αρετή για τους γονείς της!

Η μάνα μου ήρθε κοντά σκουπίζοντας τα χέρια της στην ποδιά, που δεν έβγαζε από πάνω της, στάθηκε απέναντι μου και με κοίταξε στα μάτια με μια ανησυχία. Μου μίλησε απλά και μαλακά σαν να 'θελε να φυτέψει τα λόγια της στο μυαλό μου.

-Άκου παιδί μου, είπε. Η κοινωνία που ζούμε δεν είναι δίκαια! Η μικρή μας πολιτεία δε σηκώνει τέτοιας λογής καμώματα. Ο κόσμος μιλά. Μα άδικα, μα δίκαια, μιλά. Τι θα πρέπει να κάνουμε εμείς; θα ρωτήσεις. Απλούστατα, θα προσέχουμε να μη μας πιάνουν στο στόμα τους. Με κατάλαβες κορίτσι μου; Δε λέω πως η Αρετή είναι κακιά κοπέλα, όμως οι γονείς της με τα καμώματα τους, τραβούν την προσοχή του κόσμου. Έτσι η κοπέλα χωρίς να φταίει, τραβάει με τη σειρά της τα μάτια κι ανοίγει τις κακές γλώσσες. Στο δρόμο δεν ξεχωρίζουν τη μάνα από την κόρη... συμπλήρωσε η μάνα μου πικραμένη.

- Τη γλωσσόφαγαν, την κοπέλα για τις βλακείες των γονέων της... είπα σαν   

νό 'μουν κι εγώ μια μεγάλη γυναίκα. Ίσως γι' αυτό και δεν πάει καλά στα μαθήματα, μουρμούρισα σα να σκεφτόμουν δυνατά...

- Μπορεί!... πρόσθεσε η μητέρα μου. Αλλά καλά θα κάνεις να μη πολυ-πηγαίνεις μαζί της! Πες μου με ποιον πας, να σου πω ποιος είσαι!.,. συμπλήρωσε καθώς απομακρύνονταν γνοιασμένη.

Εκείνη τη χρονιά η Αρετή έμεινε στην ίδια τάξη. Το διαζύγιο των γονιών της την είχε επηρεάσει τραγικά. Η μητέρα της παρίστανε το θύμα στην υπόθεση και προσπαθούσε να παρουσιάσει τον άντρα της σαν έναν άθλιο άνθρωπο, λες και ζητούσε την επιείκεια και την κατανόηση των άλλων, ακόμη και παιδιών στη δική μας ηλικία, για τη διάλυση της οικογενειακής τους εστίας;

Δεν καταλάβαινα πολλά πράγματα. Στην ηλικία των δεκαπέντε χρόνων, πόσα μπορεί να καταλάβει ένα παιδί που δεν είχε ακούσει ποτέ άλλοτε πράγματα αυτού του είδους;

Στις καλοκαιρινές μας διακοπές, δεν ανταμώσαμε η Αρετή κι εγώ παρά μόνο μια φορά, γιατί συνήθως έλειπε για διακοπές. Κάναμε μια βόλτα στην πλατεία μιλώντας για διάφορα θέματα, αλλά και οι δυο μας αποφεύγαμε να μιλήσουμε για τα σχέδια της για τον επόμενο χρόνο. Αισθανόμουν, από το υποκριτικά αδιάφορο ύφος της, πως κάτι σοβαρό είχε ήδη αποφασιστεί.

- Λοιπόν; ρώτησα για να θέσω ένα τέρμα σ' αυτή την ανόητη κατάσταση, μια και πάντα έπαιρνα πρωτοβουλία, όταν είμαστε μαζί, για το άνοιγμα μιας συζήτησης,

- Α! Ναι... τον επόμενο χρόνο, θα μεταγραφώ σ' άλλο Γυμνάσιο, θα φύγω από τούτη την πόλη που ο κόσμος της έχει στραφεί ενάντια στην οικογένεια μου... Έσκυψε το κεφάλι. Κλότσησε ένα χαλίκι που βρέθηκε μπροστά της, με φανερό θυμό!...

Ήταν μια κοπέλα μικρή και πληγωμένη πού 'χε μεγαλώσει απότομα και που ένιωθε τη χαιρεκακία του κόσμου. Ακόμη κι η δική μου μητέρα που πάντα την καλοδεχόταν στο σπίτι μας είχε επηρεαστεί από τα όσα λέγονταν για τους γονείς της' κι όχι τόσο για τον πατέρα της, που φαινόταν ήσυχος άνθρωπος, όσο για τη μητέρα της, που παρ' όλο το ότι είχε περάσει την πρώτη της νεότητα, προ πολλού, ήταν μια κοκέτα γυναίκα που είχε όπως φαίνεται βαρεθεί τη ζωή της μικρής πολιτείας. Χωρισμένη πλέον είχε αρχίσει να εργάζεται κάπου σε κάποιον γιατρό... αοριστίες, λόγια ποιος το 'ξερε;

Με την Αρετή είμαστε φίλες από τα εφτά μας χρόνια. Δε φανταζόμουν πως θα χωρίζαμε έτσι μ' αυτό τον τρόπο. Ηταν λυπηρό που τα πράγματα ήταν τόσο δύσκολα για τη φίλη μου, που την αγαπούσα παρ' όλο που διαφέραμε σε πολλά. Οι διαφορές μας είχαν αρχίσει να ωριμάζουν καθώς μεγαλώναμε. Προσωπικά μ' ενδιαφέρον πάρα πολύ οι σπουδές μου, μου άρεσε να αμιλλώμαι μες στην τάξη και είχα φιλοδοξίες για το μέλλον μου. Η Αρετή αντίθετα είχε αρχίσει να αδιαφορεί για το σχολείο, έδειχνε μεγάλη κοκεταρία για την ηλικία μας και οι προτιμήσεις της ήταν τελείως ξένες σε μένα. Είχα αποφασίσει με το δικό μου μυαλό, πως αυτή η κατεύθυνση της οφείλονταν στην έλλειψη οικογενει-ακής γαλήνης και στα κουτσομπολιά του ανήλεου κόσμου που πάντα έψαχνε να βρει κάτι παρόμοιο για να περνά την ώρα του. Υπήρχε βέβαια μεγάλη αλήθεια στις σκέψεις μου. Η επαρχιακή πόλη στην οποία ζούσαμε στερούνταν τους τρόπους διασκέδασης της μεγαλόπολης, διασκέδαζε λοιπόν μ' αυτού του είδους τα γεγονότα. Είχα κι όλος καταδικάσει την πόλη μας ως ένοχο για τα δυστυχισμένα γεγονότα στη ζωή της φίλης μου.

Έφυγε λοιπόν η Αρετή και σπάνια έρχονταν στην πόλη μας. Μια φορά μόνο ήρθε στο σπίτι μου για να μου πει πως έφευγε στην πρωτεύουσα, όπου θα ήταν εσωτερική σε φημισμένο κολέγιο, αφού μάλιστα είχε πετύχει να πάρει άριστη βαθμολογία στο τελευταίο Γυμνάσιο που είχε φοιτήσει, θέλησα να το πιστέψω και της ευχήθηκα καλή επιτυχία.

Ένας χρόνος πέρασε και μάθαινα από φήμες και μισόλογα εδώ κι .εκεί, ότι η μητέρα της ήταν η κινητήριος δύναμη στις ενέργειες της. Φοιτούσε λέγαν στο Αρσάκειο...

Μια μέρα το νέο έσκασε σαν βόμβα στην πόλη μας. «Ία μάθατε; Ίο είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα. Η Αρετή είχε γίνει ηθοποιός του κινηματογράφου. Για φαντάσου...»

Καταλαβαίνετε το σούσουρο!...

Ήταν αρχές του καλοκαιριού όταν ήρθε στην πόλη μας, ηθοποιός πλέον του κινηματογράφου, για να παραστεί προσωπικά στην πρεμιέρα του έργου. Στη μικρή μας, άδικη, γλωσσοφάγα πολιτεία...

Είχε αλλάξει. Την επισκέφτηκα στο πολυτελές ξενοδοχείο της. Σκεφτόμουν πως ίσως και να ήταν η τελευταία φορά που βλεπόμαστε από κοντά. Στα είκοσι της χρόνια είχε το ύφος βεντέτας, μιας μικρομέγαλης γυναίκας που στα χέρια της μάνας της ήταν σαν ένα κομμάτι πλαστελίνη. Το βλέμμα της ωστόσο δεν έδειχνε ικανοποίηση. Η παλιά ξεγνοιασιά, η εφηβική εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, είχε εξανεμιστεί καιρό πριν και μια υποψία φόβου και αβεβαιότητας παράδερνε στα καστανά της μάτια, τα φροντισμένα με τα τεράστια ψεύτικα ματόκλαδα που πετάριζαν επιδεικτικά σαν τεράστιες πεταλούδες. Η μητέρα της ήταν παρούσα όταν συναντηθήκαμε και όπως το φοβόμουν, δεν της επέτρεψε να μείνουμε πολύ παρέα και να μιλήσουμε. Έπρεπε να φύγουν είπε, τους περίμεναν. Κοιτώντας την, σκέφτηκα πως ήταν λάθος που πήγα να τη δω. Αλήθεια οι άνθρωποι αλλάζουν. Η Αρετή είχε αλλάξει. Ίσως,.. ίσως είχα φανταστεί αυτά τα πράγματα στα μάτια της. Αν όμως αλήθεια η Αρετή ήταν έρμαιο της φιλόδοξης μητέρας της, όπως έλεγαν; Ίσως πάλι της άρεσε που
η μητέρα της έπαιρνε αποφάσεις γι' αυτή, για το μέλλον της, για την καριέρα της... Ίσως η Αρετή ήταν ένα άβουλο πλάσμα που χωρίς τη μητέρα της δε θα κατάληγε πουθενά... Πώς να το ξέρω αν δεν της άρεσαν ο νέος τρόπος ζωής, ο θαυμασμός των ανδρών, εκείνος ο πόθος που τρόμαζε στα μάτια τους, η ζήλια των γυναικών, το ακριβό ντύσιμο, τα πολυτελή ξενοδοχεία, τα λουκούλλεια φαγητά, οι δημοσιογράφοι...

Τη φίλησα λυπημένη. Το ήξερα. Ήταν η τελευταία φορά που ανταμώναμε. Η μητέρα της που ήταν η μάνατζερ σε όλα όσα την αφορούσαν, είχε αποδείξει ότι πράγματι ήταν μια γυναίκα δυναμική που ήξερε τι ήθελε για την κόρη της. Οι τεράστιες διαφημίσεις και το φόρτωμα ψεμάτων για τη ζωή της Αρετής και της οικογένειας της, δείχναν πως δε θα επέτρεπε τίποτα, να σταθεί εμπόδιο στα σχέδια της.

Δυστυχώς το πρώτο της έργο δε γνώρισε την επιτυχία που υπόσχονταν. Η εμφάνιση της δεν εντυπωσίασε. Το παίξιμο της δεν ήταν φυσικό. Οι κριτικές δυσοίωνες.

Η Αρετή δεν πέτυχε στο πσλιοσένικο. Παράμεινε μετριότητα, όπως όταν είχε αρχίσει. Δε γνωρίζω τι έγινε μετά. Εγώ έφυγα σ'το εξωτερικό, παντρεμένη. Πηγαίνοντας πίσω στην πατρίδα μου   

 

είπαν πως έκλαψε όταν έμαθε πως είχα φύγει έξω. Δεν ήξερα π να υποθέσω όταν το άκουσα. Αναρωτήθηκα, αν αυτή της η αντίδραση ήταν ειλικρινής ή υποδύονταν το ρόλο της λυπημένης φίλης... Οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει στα δεκαπέντε μας χρόνια...

Τη δεύτερη φορά πίσω στην πατρίδα έμαθα πως επιτέλους παντρεύτηκε κάποιον γιατρό αλλά δεν είχε αποκτήσει παιδιά. Την τελευταία φορά στην πατρίδα, μου είπανε πως ήταν άρρωστη σοβαρά. Στην πραγματικότητα δεν ήμουν σίγουρη για τίποτα. Πώς μπορούσα να πιστέψω τα λόγια του ενός και τ' αλλουνού... «Το 'γραψανοι εφημερίδος...»

Η Αρετή κάθε φορά που τη θυμάμαι, είναι το πορτραίτο της όμορφης επσρχιοτοπούλας, που προέρχονταν από προβληματική, διασπασμένη οικογένεια, και που πιθανόν τα προβλήματα της την είχαν κάνει άβουλη και αδύνατη στο σημείο να αφήσει την επικίνδυνα φιλόδοξη μητέρα της, να κατευθύνει τη ζωή της. Πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί να συμβαίνουν αυτά στην κοινωνία, γιατί οι νέοι να πληρώνουν για τις αμαρτίες των γονέων!...

Π. Δ. Έλλη


 

ΠΕΤΡΙΝΑ ΣΩΜΑΤΑ
  της Ντίνας Αμανατίδου

Στην αντάρα του χωρισμού, καθώς το πλοίο κινούσε, η ελληνική ψυχή μου έμενε μόνη, κατάμονη, στην άκρη ενός ελληνικού βράχου, πληγωμένο πουλί, γιατί δεν ήθελε να φύγει μαζί μου...

Στη θέση της, στο κενό της άδειάς μου ύπαρξης, πήρα για φυλαχτό, κληρονομιά, δύναμη και ανάμνηση, ένα κομμάτι ξερού βράχου, έβαλα πέτρα για ψυχή και ξεκίνησα.

Ήθελα να φύγω, να ταξιδέψω ήθελα.  Να αλλάξω αέρα, συνήθειες, γειτονιά, ανθρώπους, να αλλάξω τη φτώχεια, την τύχη τριγύρω μου.  Ολόρφανος ξεκίνησα.  Ούτε μητέρα, ούτε πατέρα, ούτε πολιτεία ... πια είχα.

Τα χαρτιά μου είχαν πιο πολλές λεπτομέρειες από εμένα.

Εγώ, δυο νοικιασμένους τάφους στο τρίτο της Κοκκινιάς είχα να αποχαιρετήσω.

Όταν το πλοίο ξεκινούσε, κανένας δεν ήταν εκεί, να μου κουνήσει το βρεγμένο του μαντίλι.

Μονάχα οι γαλάζιες θάλασσες ναζιάρικα, συρτά, μουρμούριζαν πηδώντας παιχνιδιάρικα στην ακτή.

- Δε θα μας ξεχάσεις!  Αυτές οι αφροκέντητες ακτές μας δεν φεύγουν εύκολα από τη μνήμη ακόμα και του πιο πολυβαρυβασανισμένου... Και εσύ είσαι παιδί ακόμα.  Όλη σου η ζωή μέχρι τώρα, είναι ο αέρας, τα χρώματα και τα χώματα της πατρίδας σου.

Έκλεισα τα αυτιά μου, από τα αόρατα αυτά λόγια, που σφυροκοπιούνταν μέσα μου, και κλείστηκα στη σκοτεινιά της καμπίνας μου, μη με πλανέψουν οι σειρήνες με τις ολόχρυσες φωνές και ομορφιές τους...

Είναι στιγμές που πονάω ακόμα για κείνη την ώρα, όταν θυμάμαι το γαλανό ουρανό, να με αποχαιρετά με τη φωτερή του ανταύγεια, λες και περιγελούσε την απόφασή μου.

Έτσι βαθιά στα κατάβαθά του είναι μου. παίρνω τούτο το καθάριο χρώμα μαζί μου, το κάνω σημαία, λάβαρο, το κάνω σκεπή και στέγη, το κάνω σύμβολο, σύντροφο, ιδανικό, το κάνω φορητή σκηνή και παίζω επάνω, το πολύμορφο δράμα της ζωής του μετανάστη.

Το δράμα του μετανάστη δεν έχει μέσα του τη βαρβαρότητα και τη φρίκη του πολέμου, αλλά κλείνει τη φοβέρα του δεν ανήκω πουθενά...  

Ξεριζωμένοι, όλοι μας ξεριζωμένοι...  

Μέρες μέσα στα κύματα της επίζησης παλεύουμε, χωρίς ολόκληρο τον εαυτό μας, και ο πόνος της φυγής μας αποκοιμιέται σιγά-σιγά από την τριγύρω αλλαγή, αφού θέλουμε ακόμα να ζήσουμε.

Το ταξίδι μας με τις πολλές φουρτούνες έφτασε στον προορισμό του, κι εμείς βγήκαμε ξέπνοοι ναυαγοί, σε τούτη τη χώρα των ονείρων μας, που τόσο ποθούσαμε να δούμε μέσα από τα πλουμιστά παλάτια της φαντασίας.

Ξεκάθαρη τώρα η αλήθεια, ξέσκεπη μέσα μας, χωρίς πατρίδα να πατάνε τα πόδια μας.

Να γυρίσουμε πίσω;  Τι μας θέλει, τι μας περιμένει;

Ο χαμός της μάνας μας μας προξενεί βαθιά λύπη, απόκομμα ξαφνικό και δύσκολο από το ζωντανό τριγύρω κόσμο.  Ο χαμός της πατρίδας μας, της γλώσσας μας, μας προξενεί αβεβαιότητα για την υπόλοιπη ζωή μας.  

Κόλαση η φυγή σου όταν η ανάγκη σε διατάζει να ξεκινήσεις.

Ανοίγεις λάκκο στην καρδιά σου και βιαστικά θάβεις όλα σου τα περασμένα εκεί μέσα.  Χωρίς να σκεφτείς ότι έτσι θάβεις και την περασμένη ζωή σου.  Χωρίς περασμένα, χωρίς οικογένεια, χωρίς πατρίδα, μόνος σου ορμάς πληγωμένος, για την κατάκτηση του κόσμου.  Και ο κόσμος μες στον πόνο σου φαντάζει σκληρός, κι εσύ αγωνίζεσαι σκληρότερα, κάθε μέρα, χωρίς ούτε καν να καταλάβεις την αλλαγή και ο κόσμος γύρω σου αμύνεται και εσύ γίνεσαι σιγά-σιγά σκληρός, πέτρινος...

 

Αυτά τα πέτρινα σώματα κουβαλήσαμε μαζί μας.  Σκληρά σαν τους βράχους, να αντέξουν στους τόσους ανέμους.

Αυτά τα σώματα και μόνο βάλαμε θεμέλια και ενέχυρο.  Αυτά μόχθησαν, αυτά ίδρωσαν, αυτά μάτωσαν στις κακώσεις του χρόνου.  Η ψυχή σαν γαλάζια φλόγα, έμεινε ψηλά να τρεμανεμίζει ιδανική και ακατάδεκτη πως δεν συμφωνεί με τα ογκώδη πέτρινα σώματά μας, και μοιραία να υποφέρει...

Όλοι οι μετανάστες, πέτρινα σώματα είμαστε.  Μια σειρά από οχυρωμένους πέτρινους ανθρώπους.  Στη δουλειά, στα μαγαζιά, στους δρόμους, στα σπίτια.  Ακόμα και τα παιδιά μας πέτρινα τα κάνουμε.  Αν δεν γίνουν έτσι δυνατά σαν πέτρες, η γενιά των μεταναστών θα διαλυθεί, όταν τα άσπρα κόκαλα θα μπερδευτούν στα χωνευτήρια της Αυστραλίας, και μονάχα ένας θρύλος θα τριγυρνά, μερικά χρόνια, για αυτούς τους πετρινοδυνατούς ανθρώπους που ξεκίνησαν μια πληγωμένη μάζα από τον τόπο τους και από τον πολύ πόνο, έγιναν πέτρινοι να επιζήσουν...

Σπόρο της διασποράς μας αποκαλούν.

Σκουλήκια, που ψάχνουν για τροφή σε όλες τις γωνιές της γης.

Τι βάρη κουβαλάμε μέσα μας;  Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, σέρνουμε κοντά μας, τα ασήκωτα βάρη της γενιάς μας.

Η ζωή του μετανάστη σκληρή και δύσκολη.  Όλα τα περασμένα έχουν βαλσαμωθεί σε θλιβερές θύμησες.  Τι να πρωτοθυμηθείς;  Γιατί έφυγες;  Πώς έφυγες;  Τι βρήκες;  Αν βρήκες;

Σπόρο της διασποράς μας αποκαλούν.

Σκουλήκια, που ψάχνουν για τροφή σε όλες τις γωνιές της γης.

Τι βάρη κουβαλάμε μέσα μας;  Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, σέρνουμε κοντά μας, τα ασήκωτα βάρη της γενιάς μας.

Η ζωή του μετανάστη σκληρή και δύσκολη.  Όλα τα περασμένα έχουν βαλσαμωθεί σε θλιβερές θύμησες.  Τι να πρωτοθυμηθείς;  Γιατί έφυγες;  Πώς έφυγες;  Τι βρήκες;  Αν βρήκες;

Ρωτήματα που φέρνουν στην ψυχή μας την αντάρα.  Ρωτήματα που μεγαλώνουν με την κούραση και τη ροή των χρόνων.

Μόνοι μας ζητήσαμε το ταξίδι, θα μου πεις.  Μόνοι μας σκεφτήκαμε να φύγουμε.  Μόνοι μας πήραμε την πικρή απόφαση.  Μόνοι μας, όλα τα βάρη τα σηκώνουμε μόνοι μας.  Όλη η ευθύνη δική μας....

Γιατί ποτέ κανείς δεν μας είπε:

- Όχι, μη φύγετε.  Υπάρχει τόπος και για σας εδώ...

Και εμείς να φύγουμε θέλουμε από μικρά παιδιά, να αλλάξουμε τη μοίρα, να πληγωθούμε, να πονέσουμε, να βρούμε φουρτούνες να παλέψουμε.

Να ψάξουμε μέσα στης τύχης την τσέπη να βρούμε το διάφανο ακριβό της διαμάντι.  Να το φορέσουμε στο χέρι, να πούμε δυνατά, να φωνάξουμε:

- Είμαστε οι τυχεροί των δυστυχισμένων... Είμαστε οι απόγονοι του Οδυσσέα.  Γι’ αυτό ταξιδέψαμε.  Μονάχα που εμείς δεν γυρίσαμε...

Μείναμε στη μακρινή τούτη γη, που την ποτίσαμε με τον ιδρώτα μας και τα δάκρυά μας.  Σπείραμε απογόνους, φυτέψαμε προγόνους, κι έτσι αποχτήσαμε τουλάχιστον το δικαίωμα να την πατάμε ελεύθερα, αφού η έλλειψη, η φτώχεια, μας σκλαβώνουν τα πόδια, να περπατάμε στα χώματα που γεννηθήκαμε.

Ο πόθος του γυρισμού, μέσα από τα μάτια της θύμησης, γίνεται ιδανικό της μίζερης ζωής μας.  Η καθημερινή συνήθεια μας παρηγορεί τη μοναξιά μας, και η πατρίδα θεοποιείται μέσα μας, μακρινή και άπιαστη...

 

Η πιο πικρή σελίδα της ζωής του μετανάστη, είναι, ότι ενώ φιλόξενα μας δέχεται τούτη η χώρα, δεν παύει να είναι για μας – η ξένη γης – που μας παρέχει βέβαια μια ζωή αρκετά πιο άνετη από εκείνη που είχαμε, μας στερεί ζηλόφθονα τα αγαπημένα μας τοπία ή πρόσωπα, και μένουμε ορφανοί και απάτριδες.

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε.

Εξάλλου, γι’ αυτό μας φώναξε τούτη η χώρα.

Γι’ αυτό μας άφησε να έλθουμε κοντά της.  Έχει ανάγκη από ανθρώπους να δημιουργήσουν, να κουραστούν, να δώσουν ιδρώτα με αίμα, να πέσει στη γη, να γίνει ένα με το χώμα, να βγουν βλαστάρια γερά και καινούρια κορμιά.

Αυτά είναι τα παιδιά τα δικά μας και τα δικά της.

Αυτά μας δένουν με τη χώρα ετούτη.

Σ’ αυτά πιστεύει αυτή.  Αυτά θέλει.

Εμάς μας νιώθει να φουρτουνιάζουμε μες στους αέρηδες της θύμησης, στη θύελλα του γυρισμού.

- Εμείς είμαστε η χαμένη γενιά, γιατί δεν ανήκουμε πουθενά.  

Τα χρόνια κύλησαν βαριά, τραχιά, κουρασμένα.  Εγώ συνήθισα τη φυγή μου, αν και κάπου κάπου, μια μισόθαμπη ανάμνηση προβάλλει την ύπαρξή της, από κάποιο μισοκλεισμένο παράθυρο του χρόνου.  

Η ζωή ξετυλίγει το νήμα της.  Κουβάρια μαζεύονται οι θύμησες, σκούρες, μαύρες, σταχτιές, πράσινες, ροζ...

Πέρασαν χρόνια πολλά να ακούσω σφύριγμα πλοίου και να μην ταραχθώ, μα πέρασαν.  Η ακρωτηριασμένη ψυχή μου παιδεύτηκε σκληρά, να κάνει τα πρώτα βήματα να στηριχθεί, να στεριώσει.  Οι δυσκολίες της ζωής, σαν τη Λερναία Ύδρα, με γυρόφερναν μέχρι να καυτηριάσω, όλα τα πολύμορφα κεφάλια τους.  Ατροφική στην αρχή, με καχεκτικά βήματα βρήκε το δρόμο της, δε χάθηκε, στα στριψίματα του χρόνου...

Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει.

Η αμφιβολία, η πίκρα του ξεριζωμένου, μου παραστάθηκαν δίπλα μου ακούραστα.  Οι πίκρες της ξενιτιάς μπερδεύτηκαν με τις χαρές της, και σιγά-σιγά με έκαναν να αγαπήσω αυτήν τη χώρα, που τώρα ζω 

Αυτό λέγεται θυσία, από ευγνωμοσύνη όμως, για τα καλά που μου έδωσε.

Αγαπώ την Ελλάδα όπως ο κάθε ένας από εμάς.  Όμως η Ελλάδα για μας, είναι ένα μακρινό όνειρο.  Ένα όνειρο που φωτίζει την ελληνική μας ψυχή.

 

Αυτή η αγάπη φέρνει μια δυνατή συγκίνηση στο είναι μας.

 

Μ’ αρέσει που την αγαπώ από μακριά έτσι, γιατί αν ήμουν εκεί, ίσως δεν θα έλαμπε μες στις σκέψεις μου όπως τώρα.  Μέσα στα πλαίσια του νου, το γαλάζιο φόντο του ουρανού της γίνεται ακόμα πιο γαλάζιο, και οι δαντελωτές θάλασσές της, ακόμα πιο όμορφες.  Το χρυσό καλοκαίρι, πιο ζεστό και πιο πλούσιο, κι όλες της οι ομορφιές πιο ζωντανές στη δίψα της ανάμνησης.  

Ο πόθος είναι τόσο μεγάλος που την κάνει ακαταμάχητη, την ανεβάζει σε βάθρο, την φτιάχνει Ιδανικό, και τα ιδανικά μας πεθαίνουν, μόνον όταν περάσουμε κι εμείς.  

Παίρνει μια θέση στη ζωή μας ξεχωριστή, ζηλευτή θα πεις, και η Αυστραλία αναστενάζει και βογγά για τα καλά  που μας έδωσε, αφού δεν την αγαπάμε τόσο, όσο Εκείνην...  

Όμως σκύβω ευλαβικά το κεφάλι, στο Αυστραλέζικο χώμα, που ίσως και μας κοιμίσει τα κουρασμένα μας κορμιά... Και τότε μόνο θα μπορέσουμε πραγματικά να ξεδιαλύνουμε σε ποια ανήκουμε πιο πολύ.  Σε κείνη που μας γέννησε με τις στερήσεις της, ή σε τούτη που μας έθρεψε με τα καλά της;

Ντίνα Αμανατίδου
Μελβούρνη, 1972
(Από την ομώνυμη συλλογή διηγημάτων, 
Μελβούρνη 1981)