Μια νύχτα Πρωτομαγιάς μέσα στις και από τις πολλές σκιές της πόλης αλλά και της κάθε διπλανής πόρτας ,ο έρωτας του παραμυθιού μας ξεπόρτισε από το σπίτι του χωρίς κανείς μα κανείς να τον πάρει χαμπάρι . Έκανε κρύο και ο χειμώνας τσουχτερός μα αυτά δεν τον δείλιασε καθόλου .  

Το όνειρο και ο έρωτας πρέπει ,επιβάλλεται τέτοια νύχτα είπε σιωπηλά να κάνει την δικιά του διαμαρτυρία του και χωρίς να φοβάται για  κάνει αυτό που νιώθει .Ο έρωτας που δεν είναι έρωτας ,ο κατά συνήθεια έρωτας , ο μπαμ και έξω ,χωρίς τρυφερότητα ,ο κάθε πρώτη του μηνός , ο έχων μόνο όνειρα και ζώντας με όνειρα τις στιγμές του , τέτοια ώρα νυχτός δεν είχε καθόλου μα καθόλου πονοκέφαλο και κούραση από το μεροδούλι μεροφαί .  Ούτε έπιασε και την γωνιά του στον καναπέ.  Ήταν η μόνη επιλογή που του απέμεινε για να κάνει κάτι ,να αλλάξει περιβάλλον να βγεί και να αλλάξει τον αέρα . Κάτι σαν πέταγμα  από τα καθιερωμένα του βίου .

   Και αφού όλοι κοιμούνται τον ή στον ύπνο του δικαίου τους κάνοντας όλα τα παραπάνω , μια τέτοια νύχτα λοιπόν δεν πρέπει να πάει στράφι .  Άρχιζε να πείθεται ό,τι η πρώτη του μηνός έχει αξία μεγάλη και γιαυτόν και για τις υπόλοιπες ημερομηνίες .   Από την άλλη ,αφού είπε την άποψή του -για όλα τα παραπάνω -στο και με  το έτερον ήμιςυ που  συν υπήρχε και μοιράζοντανε ενοίκιο ,σιωπές και τους κοινούς τοίχους  και στο δρόμο της νυχτός βγήκε .  

Η  μοναξιά  της πόλης του εντός του χώρου αλλά και αυτή που ένιωθε σοκκάκι το σοκκάκι ,τοίχο τοίχο ,όταν τους περνούσε ή τους ακούμπαγαγε με ψηλά το κεφάλι του δεν του προβάλανε καμμία  αντίσταση αλλά ούτε και χαρτιά του ζητήσανε ,ούτε τον λόγο  τέτοια ώρα για το που γυρνάει αλλά και για πού πάει .  Κυριολεκτικά δεν της  έπεφτε κανείς λόγος και δεν είχε καμμία δουλειά να μπλέκετε η μοναξιά η αόρατη ,η ορατή και  στα πόδια και στο νού του.

Είχε το δίκιο που τον έπνιγε μέσα του είχε αλλά είχε και τα αστέρια τα λίγα στον ουρανό για βοήθεια και για παν ενδεχόμενο . Μια νύχτα Πρωτομαγιάς γίνανε όλα αυτά και η πορεία του έμοιαζε σαν παραμύθι που ακόμη δεν έχει τέλος ,δεν έχει κανένα τέλος που σημαίνει δεν έχει και αρχή . 

Στα πρώτα φανάρια στην διασταύρωση των πέντε ανέμων άναψε ένα τσιγάρο και η νύχτα τον τύλιξε με τους καπνούς της από κάποιο τζάκι οίκου ευγηρίας .  Κράταγε το πανό διαμαρτυρίας στα χέρια του που έγραφε στην τελική και στην όποια νύχτα που θάρθει ο έρωτας θα κερδίζει σαν παραμύθι και όνειρο ,σφιχτά αγκαζέ το είχε . Δεν ήταν ομοιοκατάληκτο το σύνθημα εδώ που τα λέμε αλλά αυτό του ταίριαζε αυτή την ώρα .  Απενεργοποιημένα ήταν και τα κινητά μιας και σε τέτοια πορεία δεν ακούστηκε θόρυβος δόνηση από την τσέπη του ,ούτε και από τα παράθυρα των σπιτιών .  Είναι όπως και να το κάνουμε αυτονόητο .   Ολοι,ες που μπαίνανε στην πορεία από παρόδους και σοκάκια είχαν τους δικούς τους λόγους μα τους ένωνε το όνειρο και ο έρωτας για το δικιο ,καλύτερες συνθήκες ζωής .  Όσο όμως πέρναγε η ώρα και σταθερά βημάτιζε και από όνειρο με όνειρο ταξίδευε , πέρασε και από το διανυκτερεύον σούπερ μάρκετ που έχει τα πάντα για ένα μήλο να αγοράσει με την κάρτα του .  Όλα είναι ένας χρέος είπε Του ήταν όμως αρκετό το μήλο το κατακόκκινο για την πορεία του αυτή γιατί και χωρίς φαγητό ,χυμούς το στομάχι θα κάνει την δικιά του διαμαρτυρία .   Όλα τα πρέπει των αναγκών να ικανοποιούνται ,να ποιούνται γιατί αλλιώς μένουν όνειρα χειμερινής και βάλε νυχτός . Τάλεγε και τα άκουγε ο ίδιος σαν αντίλαλο . Παράγραφο λοιπόν την παράγραφο ,δαγκωματιά δαγκωματιά βρέθηκε στο ξέφωτο κοντά στον ωκεανό και στην αγαπημένη του παραλία .

 Άφησε το πανό στην αμμουδιά με την ψιλή άμμο και με ένα σπασμένο κοχύλι το έσκισε σε κομμάτια . Βαρκούλα το έκανε ,σαν το μικρό αταξίδευτο καράβι από άλλο παραμύθι και τραγουδιστά την έριξε στο νερό . Είχε τόση ησυχία που και πέτρα και βότσαλο να έριχνε στο βυθό κανείς δεν θα έβγαινε στα μπαλκόνια να τον δεί αλλά ούτε και φώτα στο διάδρομο των σπιτιών τους θα άναβε . 

Ήταν κυριολεκτικά μόνος μα το αεράκι μιας γοργόνας αριστερά του -από που ήρθε άραγε ,από ποιόν ουρανό ,κανείς δεν το έμαθε  αλλά  τον βοήθησε να κάνει την βόλτα του στο όνειρο αληθινό .  Άλλαξε κυριολεκτικά το  εντός του τοπίο .  Σαν να ήτανε εκδρομή και ο αλμυρός αέρας του άνοιξε και την όρεξη . Καθώς ανοίχτηκε στα ρηχά και βαθιά νερά του παραμυθιού ,έβγαλε από τις τσέπες του παντελονιού του πέταλα από τα τριαντάφυλλα του κήπου του και μια μαργαρίτα που συνάντησε στο δρόμο και όλη του διαδρομή .

 Πέταξε λοιπόν τα κόκκινα τριαντάφυλλα στην θάλασσα με ευγένεια και μάδιζε την μαργαρίτα με τρυφερότητα και με ένα με αγαπάει δεν με αγαπάει έπιασε την στεριά ξανά .  Έκανε τον κύκλο του ,έκανε αυτό που ένιωθε .  Τι σκεφτόντανε δεν θα το μάθουμε . Άγκυρα δεν είχε και το χάρτινο βαρκάκι το άπλωσε ,το έκανε μικρές ευθείες        στην αμμουδιά της νύχτας και  όλα τα γράμματα γίνανε ενα καινούργιο σύνθημα .  Ολα αυτά  στο αλμυρό νερό της νυχτιάς και της θάλασσας αυτής γίνανε και ένα καινούργιο ταξίδι  .

Τι έγραφε όμως αυτό το σύνθημα ;  ´´´´Στην όποια νύχτα στην τελική του έρωτα διαδρομή το παραμύθι του κερδίζει ´´´´´. Αισθάνθηκε καλά ,το κοίταζε πολλές φορές και κάτι έγινε άλλο έγινε αυτή την νύχτα του Μαίου εντός του . Λες και τα συνθήματα σαν φάρος και σανίδα σωτηρίας του δείχνανε δρόμους και άλλους τρόπους για να βλέπει τα πράγματα ,τις λέξεις και τις αναπνοές τους . 

Και πήρε ξανά δρόμο  το δρόμο ,τοίχο το τοίχο την ίδια διαδρομή με ένα καλό ιδρώτα τους στα χείλη του .   Το  ταξίδι που κράτησε οχτώ ολόκληρες ώρες , αμοιβή του έδωσε το τέλος του παραμυθιού .  Ας διαλέξουμε μια εκδοχή λοιπόν του τέλους του.

Τι μπορεί να ήτανε ;  Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του και πρός εκπληξη τα τριαντάφυλλα ήτανε σαν ο γνώριμος δρόμος ο στρωμένος με τα ροδοπέταλα . Από άλλο παραμύθι μπαίνουνε σαν μηνύματα και εικόνες αρκετά στοιχεία . Φαίνεται ή μάλλον είναι μια αλήθεια αυτό που φαντάστηκε στο διάδρομο ήταν η αλήθεια του.  Η μαργαρίτα και το κοτσάνι της ολόκληρο στο βάθος του τον κοίταζε .  Σαν ήλιος καλοκαιριού έμοιαζε . Και το τζάκι που  μύριζε όνειρα που δεν καιγόντανε με την όποια φωτιά ,ζέστανε τους τοίχους . 

 Νόμιζε ό,τι ονειρευόντανε αλλά δεν ήταν όπως αποδείχτηκε ψέμα . Στο κρεβάτι που πλάγιασε ένα πορτοκαλοπράσινο φόρεμα ήταν εδώ και καιρό δίπλα του . Σαν το σώμα που ονειρεύτηκε από άλλο παραμύθι  μύριζε νύχτα και αγκαλιά .  Μα ήταν η αλήθεια του παραμυθιού που ζούσε τώρα .  Και τι του είπε η καλή αυτή επίσκεψη ,που από ότι φαίνεται ήταν μόνιμα εδώ και καιρούς στα όνειρα και στην καρδιά του λές και είναι ενα καλοκαίρι χωρίς τον Σεμπτέμβρη .

´´´´ Είχα βγεί το μεσημέρι για λίγα ψώνια στο σούπερ μάρκετ και εδώ στο γόνατο ,κοντά και στον αστράγαλο με τσίμπησαν και τα ζουζούνια της εποχής .  Είδα τα νέα στην τιβούλα ,για την ακρίβεια  στο λάδι ,στο ξύδι και βγήκα  και γω την βόλτα μου ,κάπως να αλλάξω τον αέρα μου . Παραλιακά πήρα τους δρόμους και ένιωθα ό,τι σε μια αμμουδιά θα συναντιόμαςταν . Στο παγκάκι με τα δειλινά και τα κύματα του καλοκαιριού  να κάνουν διαδήλωςη και χρώματα να μας ατενίζουν ,όπως τότε και όπως αύριο .  Ρολόι δεν είχα πάνω μου . Τέτοιες νύχτες ,αυτή την νύχτα όλα γίνονται παραμύθια αληθινές . Δεν καίγονται και κουβέντα θέλουν ,διάλογο και όνειρα . Μα και γώ σε ονειρεύτηκα και στην τελική τελεία του παραμυθιού την νύχτα αυτή ήμουν η γοργόνα του καλού του αέρα . ´´´´

Ετσι του είπε απλά πως μπορεί να ναι το παραμύθι σαν εκδοχή και αφήγημα και πως αλλιώς τις κλωστές του - τις γνωστές του για το πως κυλούν τα χρόνια και τα λόγια του ονείρου πάνω τους και που μας οδηγούν τα μηνύματά τους .  Όλα γίνονταν μια και πολλές παραλλαγές όπως και τα  χείλη με χείλη  ακαριαία μάλιστα όσο και αν τσιμπιέσαι υπάρχουν μέσα στα στις στροφές των παραμυθιών και σε πάνε σε άλλο χρόνο και τόπο.  Και η νύχτα το ξέρει και το νιώθει πολύ καλά μέσα της ,αφού μας ακούει να της λέμε ,να αφηγούμαστε τα παραμαμύθια μας και γινόμαστε και ένα μαζί της . 

Για το τι έγινε μετά , που και πως ζήσανε οι δυο πρωταγωνιστές του παραμυθιού -καλά και ακόμη καλύτερα - ,δεν θα το μάθουμε ποτέ .  Βλέπετε ο έρωτας και τα όνειρα δεν μαθαίνονται ,με γράμματα και συντακτικά και λογικές τους σειρές . Ούτε και με τους χρόνους .  Είναι δε από άλλα υλικά και μη υλικά πλασμένα ,δαγκωμένα  και ζωγραφισμένα τα τοπία και τα δίκια τους . Ολα είναι στην τελική των προσπαθειών του ,αγώνας και αγωνία ενός παραμυθιού που πάντα κάνει υπερωρία στα αισθήματα και στις ματιές . Στην όποια νύχτα που οι έρωτες κάνουν πορείες ξέφωτα θέλουν . Για να πουν τα αιτήματά τους τα αυτονόητα και κυρίως την παρέα και με το καλό αεράκι στα πανιά των ονείρων να συνταξιδέψουν .

Οσο για το μήλο της ιστορίας μας δαγκώθηκε όλο σαν την λαμαρίνα του έρωτα και τα δε σπόρια ,τα κουκούτσια του ρίχτηκαν και στο πάρκο το κοντινό που έχει πολλά τέτοια η πόλη αλλά και στην πλατεία των περιστεριών που είναι πρός την έξοδο της για το αεροδρόμιο . Κάθε πρώτη του μηνός τα παραμύθια πέρνουν τα όνειρα βόλτα και τα νυχτοήμερα τα βγάζουν παρεία στα χρώματα του έρωτα.

Ολα γίνονται σε αυτή την ζωή πρόσωπο με πρόσωπο και με λίγη φαντασία ,λίγο δίκιο ,πληθαίνουν ,ομορφαίνουν οι τελικές διαδρομές μας . Για να μην γεμίσουμε σκιές και με και από συνήθειες καταναλωτικές τις ζωές μας διεκδικούμε τα αυτονόητα του έρωτα και από άλλους δρόμους ονείρου  ξανασυναντιόμαστε  εντός του .  Τότε και λέξεις μας βγάζουν νόημα και Ομοιοκατάληκτα και ελεύθερα μας βρίσκουν ,μας ταίζουνε . Τότε και πάντα αλλά και μια φορά και ένα καιρό ποθούμε και ποιούμε έργα που γίνονται σαν παραμύθια και στις πολλές παραλλαγές τους συγκατοικούμε .

 Του Χ .Νιάρου ( Αδημοσίευτο αφήγημα Μελβούρνη 2023)