Μια εκδρομή στις λέξεις των εικόνων
Του Χρήστου Νιάρου .
Μάιος 2022.
Μια λέξη ομορφιάς και θαλπωρής αιωρείται ανάμεσα στις φωτογραφίες αυτές . Μια λέξη ,από τις πολλές που δεν μπορώ να την εκφέρω ,με πάει εκδρομή .   Παρατηρώ τις εικόνες και εικάζω ότι γίνονται λέξεις . Αφήνομαι στην αύρα τους . Από ουδέτερος  ,μακρινός παρατηρητης του θεαθείναι τους ,παίρνω αφορμές ,θυμούμαι ,ονειρεύομαι ,γράφω και ταξιδεύω .  Συμμετέχω και συν ταξιδεύω μαζί τους . Όλα στο συν των στιγμών και σπιθαμή σπιθαμή  οι εικόνες αρχίζουν το ταξίδι τους .  Ακούγεται περίεργο αλλά έτσι ηχεί στα αυτιά μου, ο γλυκός θόρυβος αυτής της εκδρομής . Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους .  Πιθανόν να κάνω λάθος. Οι εικόνες ,το φαίνεσθαι ,αυτό που αποτύπωσε ο φακός σου και η προέκταση των ματιών σου δεν είναι λάθος.  Εχουν μιά αλήθεια.
Μια εκδρομή στο λιμανάκι ,δυο βουτιές ανοιξιάτικες και λουλούδια που ξεμύτηζαν από τις αυλές είναι αρκετές αφορμές για να φτιάξουν φτερουγίσματα και παραγράφους . Οι εικόνες αυτές πετάνε στα μάτια μου λέξεις ,σαν καλοκαιρινά αστέρια στον ουρανό  που σου δείχνουν δρόμους για να τους βαδίζεις .  
Μπαίνω στο τοπίο ,δένω ,λύνω τα κορδόνια του χρόνου μου και  ταξιδεύω λοιπόν μαζί σου .  Από άλλη μεριά του χρόνου των εικόνων σε συναντώ.  Αρχίζω και βλέπω την λέξη του ταξιδιού σου πιό καθαρά ,που ενώ αιωρείται,ανάμεσα στην εικόνα και στα μάτια μου , συνεχώς μικραίνει την απόσταση τους.  Νοερά και τα ταξίδια των λέξεων φτιάχνουν τις εικόνες και τις χαρακιές τους .Και οι συμπτώςεις τους ,είτε γίνονται προτάςεις στο χαρτί ,,είτε μένουν στην αφετηρία τους ανείπωτες ,ένα κενό ,μια ανάγκη και με μια παρέα  εικόνων  ,το γεμίζουν .  Δεν μπορώ ,βέβαια να τα ορίσω όλα αυτά, με απόλυτη ακρίβεια  αλλά πιστεύω οτι τα πλησιάζω.  Να μυρίσω τα λουλούδια , να ακούσω το αέρακι το θαλασσινό ,να μπώ στο γαλαξία και στα χώματα από όπου πέρασε το ταξείδι σου είναι πιστεύω κάτι το όμορφο. Εννοείτε μια εικόνα από χίλιες λέξεις πιάνεται .  Μάλλον ,από μια λέξη ,από τις πολλές  πιάνεται . Λες και είναι μια χειραψία  σίγουρη και κλωστή που ψάχνει την αρχή της .    Από ενα κλικ, από ενα τςάκ και ένα Αχ του χρόνου ,σαν αφορμή και αιτία ,απογειώνονται . Και το ανάποδο της σκέψης αυτής -και αυτό μεταξύ μας - εννοείτε ότι την ίδια δουλειά κάνει . Στις εκδρομές των λέξεων όλα γίνονται ακόμη και κεί που δεν το περιμένεις . Το  λίγο  παραπάνω ,το λίγο παρακάτω τους δεν αλλάζει το νόημα .  Και πολύ τους ξεδιπλώνεται μπροστά μου.
Βλέπω κάτι υπαρκτό και κάτι που έγινε.  Άλλοι φτιάχνουν εκδρομές στο μυαλό τους και φωτογραφίες ρετουσάρουν αταξίδευτοι και όλα γυρίζουν γύρω από αυτούς . Ας μην όμως πάμε εκεί.
Τραπεζάκια στην παραλία ,ήρεμος ο κολπίσκος της παραλιακής πόλης ,λάδι το νερό και τα βουνά απέναντι ατάραχα .Μια γάτα μαύρη στο περβάζι ενός παραθύρου ,κοιτάει την πόλη και την γειτονιά ήρεμα . Αλλά από ότι φαίνεται είναι και έτοιμη να πηδήξει στο κήπο του σπιτιού ,που την φιλοξενεί . Μπορεί και να είναι και ένας από τους ένοικους . Προχωράμε όμως .  Βουκαμβίλιες σε ένα αυλόγυρο πιό κάτω ,πάνω από το πορτάκι ενός σπιτιού και ο δρόμος της γειτονιάς αυτής φαίνεται στενός.  Σπίτια με απλωμένα ρούχα και ωραία από τον αςβέςτη .  Πιό κάτω, δυο τριαντάφυλλα άγρια ,μα θελτικά και κατακόκκινα ,ξεμυτίσουν μέσα από το χώρο που τους αφήνουν κάτι πέτρες .Σηκώνουν το κορμί  και τα αγκάθια τους . Λίγο πιό κεί,  το χέρι σου ανοίγει μια αυλόπορτα με ευγένεια . Ολα μεταφορές και σενάρια λέξεων  δίνουν παράςταςη .
Φαντάζομαι ,ότι όταν είμαστε σε ταξίδι- μιλάω γενικά ,ονειρικά και αόριστα -  και όταν περπατάμε τον τόπο , τον οποιαδήποτε τόπο ,τον μαθαίνουμε και μας μαθαίνει καλύτερα με αυτό τον τρόπο . Τα χούγια ,την στιγμή  ,την μυρουδιά του την νιώθεις πιό καλά έτσι .  Ερασιτεχνικά δε, τον  αποτύπωνουμε με μερικά κλικ.  Οχι ότι εμας περιμένει ο τόπος ,οι πέτρες ,οι φωνές και η αλμύρα να τον αποκαλύψουμε ,αλλά κατά κάποιο τρόπο να εκφράςουμε αυτό που μας γεμίζει  και μας ανανεώνει είναι μια πρόκληση σημαίνουςα . Με τα απολύτως απαραίτητα στην βαλίτςα και καλή καρδιά ,όλα γίνονται έμνευςη και φωτογραφική μνήμη . Είναι θα είναι άλλωστε εκεί ,ακόμη και αν φύγουμε.   Φιλοξενούμενοι του χωροχρόνου γινόμαςτε αλλά αυτό ανήκει σε μια άλλη  σχετικότητα  στιγμής μας και εμπειρικά το κουβεντιάζουμε ή το μονολογούμε ,αν και όταν βρισκόμαστε .  
Από τις λέξεις και τις σιωπές των εικόνων ,μάλλον δεν ξεφεύγουμε .
Και οτι μας χτύπησε στο μάτι - με την καλή έννοια του ρήματος χτυπάω ,ενεργητική φωνή- το αποτυπώνουμε ,διακριτικά με το φακό της μηχανής και  στο σώμα της μνήμης μας κατοικεί .  Απαθανατίζεται η στιγμή και είναι σε ταξίδι . Μας χτυπάει και την πόρτα ,την πλάτη ,το τηλέφωνο ,το παράθυρο ,το ήλιο και την βροχή της μνήμης μας . Σαν ψίθυρος μιας μελωδίας που πιάνει κόκκινο ,σαν το πάφ των κυμάτων στα βράχια. Χτυπήματα - παθητικά -κάτω από την ζώνη ,χτυπήματα στα αδύναμα σημεία . Να αφήσουμε όμως το χτύπημα   ,ως λέξη και εικόνα στο δικό του δρόμο και χωρίς ρολόι να βρεί το δρόμο της σιωπής .   Κάθε λέξη εχει την εποχή και την ομορφιά της .  Την ανυπαρξία ,το άπειρο της φύσης ,την αλήθεια των στιγμών της την γραντζουνάμε , την ακουμπάμε ,την καταγράφουμε ,μα το κυριότερο την ζούμε.  Στην κατάλληλη στιγμή ,λέμε παρών . Την βιώνουμε στο μεδούλι των λέξεων. Η ευαισθησία και το αυθόρμητο ,που δεν χρειάζονται συμβουλές και ενοχές ,αποτυπώνει το λεξικό των σκιρτημάτων ,θάλεγα το συντακτικό των συναισθημάτων μας ,στην πιο κατάλληλη στιγμή,με ότι και όπως μπορεί.

Θεωρώ ,αν και ξεστρατεύω με τους συνειρμούς μου ,οτι οι στιγμές που έγιναν εικόνες μέσω των φωτογραφιών είναι ένα από τα πολλά σου -μας - περάσματα από την ζωή μας, την γραμμένη και την άγραφη . Προσπαθώ να καταλάβω δε, και το χρόνο ,το δευτερόλεπτο που έγιναν όλα αυτά.  Φτιάχνω ,μια εικόνα με τις λέξεις μου έρχονται τώρα .Την ακριβή στιγμή που έδειχνε το ρολόι που φορούςες ,την ακούω . Προςπαθώ να  μαντέψω το ανερμήνευτο υπέροχο αυτής της βόλτας της χαλαρής και από ποιά γωνία ,τράβηξες την κάθε εικόνα.  Δεν ξέρω από ποιό δρόμο βγήκες , σε ποιο σημείο κοντοςτάθηκες .
Αυτό ,μάλλον δεν έχει και σημασία ,εδώ που τα λέμε . Να επισημάνω δε , οτι δεν μπορώ να κρίνω -όλοι και όλες γινόμαστε πιά κριτές εικόνων ,ολων των εικόνων γενικώς που υπάρχουν - ποιά από τις φωτογραφίες είναι η πιό καλύτερη. Πάντα μπαίνει η γραμματική της πολυσημίας και με υποκειμενικότητα αποδίδω την βαθμολογία.  Και αυτό είναι ένα μικρό λαθάκι στις ερμηνείες και στους στοχασμούς ,όταν κοιτάς εικόνες.  Το ξέρεις άλλωστε ότι οι εικόνες δεν μιλάνε .  Εμείς μιλάμε για αυτές.  Δεν είναι λίγο και αυτό.
Βλέποντας το λιμανάκι , την προκυμαία ,σαν πέταλο γηπέδου μου φάνηκε ,και ολοι οι θεατές παρακολουθούσαν το παιγνίδι των κυμάτων .  Πίσω από αυτούς, από την πλάτη τους , τραβηγμένη είναι η ματιά και ο φακός σου.  Σαν να ταξιδεύεις μαζί τους και στις σκέψεις τους.  Σταματάς το χρόνο . Μεγάλη κουβέντα . Να γίνεσαι η πίσω πλευρά του ταξιδιού του.   Μου φάνηκε και σαν αποτύπωμα ανοιχτής παλάμης ,αυτή η φωτογραφία πάνω σε άμμο παραλίας .Και η γάτα,και η πόρτα και το τριαντάφυλλο να σε κοιτούν είναι καλοί συνομιλητές αλλά και πινελιές απο ζωγραφιές ,που όπως φαίνεται σου τράβηξαν την προσοχή .  Ακαδράρωτα τα χρώματα τους σε συνοδεύουν . Σκούρο από δω ,φωτεινότερο από κεί και ανάλαφρα σου κόβουν την αναπνοή . Ολα κομμάτι κομμάτι και η εποχή σε φωτογραφίζει πολλαπλά .   Ενας χάρτης διαφορετικός ξεδιπλώνεται και σε βάφει με όλες του τις αποχρώςεις .  Λουςμένα στο φώς ,τα πάντα . Ακόμη και οι σκιές του χρόνου στους τοίχους ,βρίςκουν το δρόμο τους .Κρατάς τις αποστάσεις ,στις υποστάσεις τους και φτερουγίζεις μαζί τους.
Οτι γίνεται απόμακρο ,το φέρνεις πιό κοντά.. Και μετά ,τα μεσημέρια που μυρίζουν άνοιξη, βουτάς στο νερό και στην αλμύρα του.  Στάζει ο χρόνος χαμόγελο και από πάνω μέχρι κάτω  σε ντύνει . Ολα συναρμολογούνται ,όλα είναι οικεία και πάντοτε η αλήθεια των ερμηνειών τους θάναι αθέατη αλλά συνεχώς θα ταξιδεύει .Εικάζω οτι πολλές φωτογραφίες ή πιό σωστά ο χρόνος της εκδρομής σου έκλεισε το μάτι πολλές φορές σε αυτή την συντομία των αναγκαίων νυχτοήμερων ανανέωσης σου χάρισε μια άλλη θέαση . Αλλωστε τόσες σελίδες έμαθες ,τόσα όνειρα και αλήθειες γνώρισες και κομματάκι κομματάκι τους σε φτιάξανε .  Κατα παραγγελία και τυχαία ,συλλαβίζεις φωνές και σιωπές τόσων και τόσων εικόνων .  
Τους δίνει πνοή . Παίρνεις πνοή . Πατςίζεις και ξαναφτιάχνεις το παραμύθι τους . Δεν είναι λίγο . Τα ασήμαντα ,που μοιάζουν σημαντικά αν μερικές φορές δεν τα βλέπουμε στις εικόνες που απλόχερα είναι μπροστά μας, με την πρώτη ματιά , από μια λεπτομέρεια μας σκαλίζουν και μας ποτίζουν .  Η δεύτερη φορά ,θέτει άλλα όρια. Και το ταξίδι δεν σταματάει εκεί.